Αφιερωμα στον φωτογράφο του χθές Fritz j Mraz

 

Fritz  Joseph  Mraz                                         

Ένας  τσέχος  φωτογράφος  στο  γύρισμα  του  19ου  αιώνα  στη Μυτιλήνη.

Στο  αφιέρωμα  αυτό θα μιλήσουμε για  ένα σημαντικό τσέχο φωτογράφο, που λάτρεψε τη Λέσβο,και

μας  κληροδότησε ως  αιώνια  παρακαταθήκη  αυτής της αγάπης, σπάνιας ιστορικής και αισθητικής

αξίας φωτογραφίες, τον ΦΡΙΤΣ ΜΠΡΑΖ  ή ΜΠΡΑΤΣ.

Ο Fritz  Joseph   Mraz  γεννήθηκε  περί το 1872,κοντά στην πόλη της Τσεχίας Τσεσκύ  Κρούμλοβ

της  Νότιας  Βοημίας, γνωστή  για την γοτθική  αρχιτεκτονική  της  και το ομώνυμο κάστρο της.

Τον  βρίσκουμε, χωρίς να μας είναι γνωστή η διαδρομή που ακολούθησε, στην Κωσταντινούπολη, στην αυλή του               Σουλτάνου Αμπντουλ  Χαμίτ του Β, που   διαδέχτηκε  στις 31  Αυγούστου 1876 τον Μουράτ τον Β. Γρήγορα απέκτησε την εύνοια  της μητέρας του Σουλτάνου Βαλιντέ  Χανούμ, η οποία λάτρευε  τη Μυτιλήνη και πήγαινε  στα ιαματικά  λουτρά της Θερμής.  Σε ένα από  τα ταξίδια της ήρθε

μαζί της  ακολουθώντας  τη μοίρα του .

 Πηγαίνοντας  στο νησί ο Μπράζ γύρω στα  1898  γίνεται  ευνοούμενος του  προξένου της  Αυστροουγγαρία  Νatale  Bargile  τον οποίο προσφέρει  τις  υπηρεσίες του λόγω υπηκοότητας, γλώσσας  και δεξιοτήτων  .

   Γύρω στο 1900  ο Μρατς  νοικιάζει  σπίτι   στην Μυτιλήνη  απέναντι  από την κατοικία  της οικογένειας  Ψαραδέλλη .Από το παράθυρο του βλέπει  καθημερινά  την την κόρη του Γιώργου  και της Βασιλικής  Ψαραδέλλη   την  εικοσάχρονη Μαριάνθη  και την ερωτεύεται  και το 1902 παντρεύονται και αρχικά διαμένουν στο σπίτι της  οικογένειας  Ψαραδέλλη.

    Το 1904  γεννιέται το πρώτο παιδί τους  η Δωροθέα και ακολουθούν  ο Γιώργος, ο Θωμάς, ο Αντώνης,και η Όλγα. Με τα χρήματα ενός  οικοπέδου της Μαριάνθης αγοράζουν ένα σπίτι  στην

οδό Αγίου Παντελεήμονος  10.

                   Η   πόλη που γεννήθηκε  ο  Fritz Mraz  Τσεσκύ Κρούμβλοβ.  

         

   Ο  Μράζ  από   την πρώτη  στιγμή που  ήρθε στο νησί  μαγεμένος  από τις ομορφιές του  φωτογραφίζει με μια  τέχνη που κατέχει  πολύ καλά οτιδήποτε  τον  κεντρίζει , τοπία από όλες γωνιές  της πόλης, τα γύρω  χωριά αλλά  τα μακρινά  όπως  η Πέτρα.               
     Φωτογραφίζει   ιστορικές στιγμές της Λέσβου , σκηνές από την κοινή ζωή των Ελλήνων  και
Τούρκων, σκηνές  μετά  το ψήφισμα των  νεοτούρκων , ακολουθεί τον ελληνικό στρατό και φωτογραφίζει τους  στρατιώτες στη πορεία τους  για την Απελευθέρωση  το νησιού.              
   Αποθανατίζει  αφίξεις σημαντικών  ανθρώπων  στο νησί , τα εγκαίνια του Σάρλιζα  Παλλάς  στη
Θερμή,  την απόβαση του ελληνικού στόλου .Δημιουργεί  δικό του  φωτογραφικό στυλ και φωτογραφίζει τους ανθρώπους του μόχθου  την ώρα της δουλειάς τους, θρησκευτικές  και κοινωνικές στιγμές   και  ολες  τις  αγαπημένες γωνιές  της  Μυτιλήνης, το λιμάνι, τα Τσαμάκια, την
Επάνω Σκάλα, το πολυφωτογραφισμενο του Τελωνείο.

 Μετατρέπει σε  φωτογραφείο  το πίσω δωμάτιο του σπιτιού του που έχει μεγάλα τζάμια    και οι λευκές κουρτίνες  κάνουν   πιο έντονο το φωτισμό. Εκεί  αναλαμβάνει με πληρωμή  και την φωτογράφιση πορτρέτων ατόμων ,οικογενειών , αναμνηστικών φωτογραφιών. Αποκτά γρήγορα  φήμη αλλά και πελατεία  από όλα τα μέρη της Λέσβου που έρχονται στη Μυτιλήνη για να φωτογραφίσουν.Διαφημίζει το καλλιτεχνικό του φωτογραφείο  στον τοπικό τύπο και διατηρεί δυο φωτογραφεία, το ένα σπίτι του και τι άλλο  στην  οδό Μητροπόλεως.Εφαρμόζει την τεχνική του ρετούς στα πορτρέτα επεμβαίνοντας με το πινελάκι  διορθώντας τις ατέλειες. Τελευταία φωτογραφεία οικογενειακής γαλήνης και ευτυχίας  είναι τον Σεπτέμβριο του 1914 που εμφανίζεται όλη η οικογένεια .Από το σημείο αυτό  και μετά όλα αλλάζουν  δραματικά στην οικογένεια .Η λαίλαπα  του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου έχει δραματικές συνέπειες  για τον Φρίτζ και τον Δεκέμβρη του 1915 συλλαμβάνεται  σαν πολίτης  αντίπαλος της  ΑΝΤΑΝΤ   και παίρνει το δρόμο της  εξορίας. Ίσως πληρώνει την επαφή  με  τον Αυστριακό  Υποπρόξενο. Μεταφέρετε   σε ένα στρατόπεδο στη Γαλλία, στο Ιλ Λόνκ και παραμένει για όλη τη διάρκεια  του πολέμου  κάτω από άθλιες  συνθήκες κράτησης   Επιστρέφει στη Μυτιλήνη σωματικά και ψυχικά άρρωστος και βρίσκει την Μαριάνθη  εξουθενωμένη από τις ταλαιπωρίες των χρόνων της εξορίας του  και από την προσπάθεια της να ζήσει τα ανήλικα παιδιά της.  Το 1920  μετά από πολλές προσπάθειες να ξανακερδίσει  την πελατεία του και να συνεχίσει την λειτουργία του καλλιτεχνικού   του φωτογραφείου.  Ο κόσμος  της Μυτιλήνης  που τον  αγαπά  τον στηρίζει .                              

            

                                               Πέτρα  προκυμαία..

            

Στα  τέλη  της δεκαετίας  του 1920  ( μάλλον τ 1929 ) φεύγει με τον γιο  του  Αντώνη για την Αθήνα,

ο γιος  του ξαναγυρίζει ,  ο Μπραζ  δεν θα επιστρέψει ποτέ πια στην αγαπημένη του Λέσβο.

 Πεθαίνει κάπου στη πρωτεύουσα  δεν γνωρίζουμε που  και πότε ακριβώς  ούτε ο λόγος και ακριβής

λόγος  του θανάτου του .

          Πηγές.  1   www.lesvosoldies.gr   Φωτογράφοι  του χθές-Φριτζ  Μραζ           

                        2   Περιοδικό  της  ΟΛΣΑ   η  Λέσβος  μας  τευχος  66



Σχολικές  γυμναστικές  επιδείξεις   στο σχολειό  Παπάδο  στο παλιό   γυμνάσιο  στις  αρχες  του 20ου  αιώνα .

                   Φωτογραφια απο τη συλλογή  της  οικογένειας  Χιώτη  (Ταβέρνα Μάρμαρο

         Κόλπος Γέρας        Σπάνια φωτογραφία   του εγγλεζικου στολου στο ΑΚΩΘ..στον κολπο Γερας ( αρχες του 1900 )

.

                                                

 

                                                                                                                                 



 Αποψη από τον περίπατο των Μυτιληνιών στο δρόμο προς την Φυκιότρυπα.Διακρίνεται η κολώνα η οποία στήθηκε στο σημείο που βρίσκονταν το καστρέλι το 1923 και στο οποίο στην συνέχεια κατασκευάστηκε το άγαλμα της ελευθερίας το 1930.



Α Αιγαιοπελαγίτικοι αγώνες στίβου.Διοργανώθηκαν στην Μυτιλήνη από τον Παλλεσβιακό Γυμναστικό Σύλλογο το 1927 και συμμετείχαν σε αυτούς αθλητές από την Λέσβο, την Χίο, την Λήμνο και την Σάμο.  

Μέρος της προκυμαίας Μυτιλήνης.Διακρίνονται το κουμερκάκι (σταθμός ελέγχου των διαβατηρίων από τους Τούρκους),ο μητροπολιτικός ναός του Αγ.Αθανασίου , η τουρκική σχολή Ιδαδιέ και μέρος του κάστρου.

 

  

Φωτογραφία από την κηδεία του Δημήτριου Βερναρδάκη που έγινε το 1907 στην Μυτιλήνη.Ο Δ. Βερναρδάκης γεννήθηκε στην Αγία Μαρίνα το 1833 από Κρητικό πατέρα και Μυτιληνιά μητέρα και υπήρξε συγγραφέας και καθηγητής Γενικής Ιστορίας και Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιοα Αθηνών καθώς και έφορος της Εθνικής Πινακοθήκης.  

                                  http://www.youtube.com/watch?v=jGI951ShyOA





Φωτογραφία  από γάμο  σε χωρίο  της Γέρας .

Η  πρωτότυπη φωτογραφία  βρίσκεται   στο   Λαογραφίκο   Μουσείο  Παπαδου.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Φωτογραφία από το νοσοκομείο  Μυτιλήνης  με τραυματίες  αξιωματικούς και στρατιώτες από την Μικασιατική  εκστρατεία . 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η αλήθεια της πέτρας .

ΦΩΤΟ  1      1978

Η   ΑΛΗΘΕΙΑ   ΤΗΣ   ΠΕΤΡΑΣ



Αν  μπορούσα    θα  πήγαινα   πίσω.

Θα   ασβέστωνα  τη  ζωή  μου.

Θα   έξυνα  τις  χαρακιές   του  τσιμέντου.

Να   βγει  η    αλήθεια  της  πέτρας .

Της  κάθε  πέτρας    που γνώρισε.

Τα  βήματά  μας.

ΦΩΤΟ  2     1998

Να  διαβαίνουν  τον  ντουσεμέ.



Σήμερα  η   ζωή μας  είναι   φαιή.

Η  κατάρα   έπιασε.


" Τσιμέντο  να γίνει "


Σήμερα   η ζωή  μας   στοιχίζεται.


Στις   χαρακιές  του.  

ΦΩΤΟ   3   2009

Στρατής     Γιαννίκος

.

Ζωγραφική  με  τεμπερα  σε χαρτόνι .

=============================================================================

Αφιέρωμα στο Γιώργο Πέρρο.

Γιώργος  Πέρρος

Ένας   μάγος   του χρώματος  και του φωτός .

    


  

   

Ο Γιώργος Πέρρος ίπταται πάνω από τους Πύργους και τον Αύλωνα

Ένα χρόνο πριν, το απόγευμα της 6ης του Μάρτη του 2011, είχε βρεθεί νεκρός στο σπίτι του, στη Μυτιλήνη, ο γνωστός ζωγράφος Γιώργος Πέρρος. «Έφυγε» στη διάρκεια του ύπνου του, εξαιτίας σοβαρού καρδιολογικού προβλήματος, που αντιμετώπιζε». Ο Γιώργος Πέρρος γεννήθηκε στον Σκόπελο της Γέρας το 1944. Εμφανίστηκε στον χώρο της ζωγραφικής το 1978, ύστερα από σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών.Η δημοσιογράφος Ντόρα Πολίτη, σ’ ένα αφιέρωμά της σημειώνει: «Θα μου λείψει η παρουσία του στις μέρες του Μαγιού που έρχονται, γιατί με έπαιρνε στο σαραβαλάκι του, που το λάτρευε, και με πήγαινε στα χωράφια της Γέρας για λαλέδες και σπορδούκλια, για ψυχανεμίσματα και ψυχοζωγραφιές. Φέτος το Μάη, θα πάω εγώ στο μνήμα του με τα λουλούδια της γεραγώτικης γης, και τα χαιρετίσματα της λεσβιακής πατρίδας που αγάπαγε και που κατακεραύνωνε στα ξεσπάσματά του. Που αυτή τον λάτρευε και ευτυχώς εκείνος το ήξερε…». Από το «ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙΟ»

=========================================================================

 Ο  ζωγράφος   Γιώργος  Πέρρος  κα η Γέρα .


 

    Η  Γέρα, η γενέτειρα  του Γιώργου Πέρρου,    ο τόπος με  την  απαράμιλλη  φυσική  ομορφιά,  λειτουργεί  ως  Πηγή  έμπνευσης  του ζωγράφου.    Το φυσικό  περιβάλλον  της  περιοχής  έχει  επηρεάσει  σε σημαντικό  βαθμό το  έργο του .

    Ο Γιώργος απομονώνεται  τα καλοκαίρια  στου Πύργους,  παρατηρεί  μέσα από  τα παράθυρα  των  εξοχικών  τις βάρκες, τα πλοία,  τα λιμάνια,  τον    Κόλπο ... αφίεται στην  έμπνευσή  και  δημιουργεί .
     Οι ζωγραφίες  του Πέρρου  έχουν χρώμα,ατόφιο, καθαρό χρώμα . Πολύ  φως, τόσο όμως που να μην υποδουλώνονται   οι  αισθήσεις  στη φύση, αλλά  η φύση να υποτάσσεται  στο αισθητικό αίτημα του ανθρώπου για απλότητα.  Ο Πέρρος   μάχεται για να "καθαρίσει τη φύση" . Τούτο το  <κουσούρι>  είναι κατάλοιπο  γεραγώτικων   βιωμάτων. Είναι  η  καθαρότητα  του  οκτωβριανού  φωτός,  όταν τα βουνά της Αμαλής  καθρεφτίζονται  στα νερά  του Κόλπου και η θάλασσα  παίρνει  το  χρώμα  του ρέοντος υδραργύρου.

 Είναι η  καθαρότητα  του Μάρτη  όταν τα βουνά της Γέρας μολυβίζουν την Ιερά Λίμνη. Και δεν  είναι σχήμα  οξύμωρο εκείνοι που αγαπούν το φως και (  πολεμούν )  να καθαρίσουν τη φύση στο τέλος  να υποτάσσονται. Είναι  τότε η ιερή στιγμή που η σπουδή του φωτός γίνεται σπονδή στο σκοτάδι. Ο ηλιοπότης Ελύτης είδε ( Εκείνον ....στα νερά της Γέρας ν΄ ακουμπά τα δάχτυλα /και τα πέντε ν΄ανάβουνε  χωρία )  Ο  μύστης του φωτός  Γ. Πέρρος απεικόνισε τη μεταφυσική διάσταση   του  γεραγώτικου τοπίου  δίδοντας χρώμα  στο σκοτάδι .  Απόσπασμα  απο το άρθρο  του  Στρατή  Γ. Γιαννίκου  απο το περιοδικό  της  Ο.Λ.ΣΑ. η Λέσβος μας  τέυχος  42     




                                                                          

   Μια  πινελιά                       

   απ΄ το   λεσβιακό  λυκαυγές  

   Όταν   οι Λέσβιοι  Θεοί  της  μέρας   απλώνουν  τον μανδύα  του λυκαυγούς  πάνω  απ΄το κήπο

της Σαπφούς-ερωμένης τους,τότε  τα  πράγματα  μπαίνουν  σε  άλλη  διάσταση  και  μόνο  η ευαισθησία  ενός  ντόπιου  ζωγράφου καταφέρνει  να  αποθανατίζει τέτοιες  στιγμές.

    Έτσι ανακαλύπτουμε  μέσα απ΄ τους πίνακες το   όνειρο, που αναβαπτισμένο  στο  φως και το χρώμα,  παίρνει ζωή  μεταμορφώνονται σε φεγγάρι  αργυρό,ψαρότρατα ή θαλασσινό μονοπάτι.

   Όσο κι αν απομακρυνόμαστε  από  τους συμβολιστές - η εποχή μας θέλει τα πράγματα με τ΄όνομά  τους - η τέχνη  πάντα θα καθαγιαζει τα σύμβολα, αφού  ανέκαθεν τα θεωρεί ανιχνευτές του στοχασμού και της φαντασίας.

   Και το  ζωγραφικό έργο του Γιωργου Πέρρου,  είναι  γεμάτο από τέτοιους συμβολισμούς. Συμβολισμούς,ταλέντο  κι ευαισθησία. Άλλοτε διακρίνεις στον καμβά μια βάρκα,μοναχική ψυχή  θα  ΄λεγα εγώ να ατενίζει  αποφασισμένη το πέλαγο, έτοιμη για το μαγικό ταξίδι  πέρα από την οριοθετημένη γραμμή του ορίζοντα.  Ούτε ορατά  πανιά, ούτε στολίδια . Και  τα δίχτυα, κρυμμένα  στ΄ αμπάρι  της.

    Άλλοτε πάλι   ένα  ολόγιομο  φεγγάρι, να     προκαλεί   με την

αδιάντροπη  λαμπράδα του,  τη   σιωπηλή    επιφάνεια    του νερού

ή  να  γίνεται μάρτυρας  μίας  πλώρης  που ξεπηδάει  ολόισια απ΄  τα τρίσβαθα  κάποιου  γυμνού

γυναικείου  σώματος.   Και παραδίπλα  τ΄ ανοιχτά  παραθυρόφυλλα,  ή  ο βυζαντινός   γαλήνιος

τρούλος, ακόμη  και καμπάνες  με τα γλωσσάρια  τους, να  αιωρούνται  με μια ανείπωτη ελαφράδα

πάνω   από τις πινελιές  του γήινου. Ας  ισχυρίζεται   ο ζωγράφος, πως  αυτά ειναι  ο κατακερματισμένος του εαυτός που παραδέρνει στο κενό  σαν χαμένος ΄ έκφραση κάποιας  άλλης

εποχής, τότε  που όλα  κλυδωνίζονταν  μέσα  του. Μπορεί και  'ναι  η φερομένη του ύπαρξη, που

αψηφώντας  κι αυτή  τη βαρύτητα, αλοφροπάτησε για λίγο στο σύμπαν.

   Όσο για κείνους τους ντουσιμέδες, που τολμάνε  σαν γλιστερά  χέλια,  προχωρούν και στήνουν

γεφύρια  καταμεσής στην απέραντη  θάλασσα, δείχνουν  μια απόκρυφη ελπίδα φυγή, το πέρασμα

στην αντίπερα  όχθη.

  Και τα χρώματα. Οι  ξέπνοες  λεσβιακές φωτοσκιές, δημιουργούν  μια αίσθηση  ακαθόριστου στην όραση, ανάμεσα  σε τόνους  πορφυρούς, μαβιούς, γκρίζους  και γαλατένιους

  Αυτό το αλλιώτικο χρώμα του νησιού, ο Πέρρος πιστεύει  πως τον έχει σφραγίσει. Δεν είναι λίγο πράγμα, μας εξήγησε, να ζήσεις μεσ΄τον κόλπο  της  Γέρας  τόσες αυγές και τόσα ηλιοβασιλέματα.

Απόσπασμα απο το άρθρο της Λενέτας Στράνη απο το περιοδικό     ' το  ροδοστάλι .. τέυχος  8.'

.

.- 

=========================================================================

     

============================================================================



Ο  Γιώργος  Πέρρρος   στο  ατελιέ  του.

https://vimeo.com/43151603

        Η  Λέσβος ένα από τα  ωραιότερα  μέρη του κόσμου,  με μια  φύση  μοναδική,  εκεί όπου  ελιές

    ουρανός και θάλασσα  γίνονται ένα,   είναι  φυσικό να  κουβαλάει  και να επιβάλει   μια   ιδιαίτερη

    ευαισθησία  στους καλλιτέχνες  που έχουν την  τύχη  να ζουν σε  αυτό τον τόπο.    Γιώργος  Πέρρος  είναι  ένας  καλλιτέχνης  που τον  σημαδέψει  αυτή η  ιδιόμορφη ευαισθησία  στους  που  υποβάλει   ο μαγικός αυτός  τόπος .   Το  έχει    αποδείξει   στα  τοπία   του,  με τον  ιδιότυπο  ποιητικό σχολιασμό  του ξεχωριστού αυτού  περιβάλλοντος  και πιο      ειδικά      της ιδιαίτερης  πατρίδας  του, του  κόλπου Γέρας ....κύριο  χαρακτηριστικό  των  έργων        του      η      πιεστική  ένταση που εκπέμπουν μέσα από   απρόσμενα μοτίβα, σχέσεις μορφών  και    χρωμάτων  . Μια  υπερρεαλιστική  περιήγηση  με όχημα  την γυναικεία μορφή.

Αλεξάνδρα   Γουλάκη- Βουτυρά .

Καθηγήτρια   Σχολής  Καλλών   Τεχνών    Α.Π.Θ

 

  ...................................................................................................................................................................

      

       

                                                

      

      

 

 

                              
                

=========================================================================

.

 

 

 

 

 

https://vimeo.com/43151603

https://vimeo.com/43151603

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

    Τα παραπάνω  10 έργα   του Γιώργου Πέρρου    είναι  από τη  συλλογή   του  Παν.  Ψαριανού .





 

ΣΙΜΟΣ Δ. ΧΟΥΤΖΑΙΟΣ Ο ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ

;

ΣΙΜΟΣ  ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ  ΧΟΥΤΖΑΙΟΣ

   Ο  Σίμος Χουτζαίος   του  Δημητρίου, γεννήθηκε  στη κωμόπολη της  Αγιάσου  στα  1873  και   πέθανε 

       στη  Μυτιλήνη  το 1967.  Απο παιδί  πηγαίνει  στην  Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου κοντα στο θειο του Καλπακίδη που ζωγρά

φος.

  Μαθαίνει  ζωγραφική  και  ταυτόχρονα  την τέχνη  της φωτογραφίας.  Ανήσυχο και επαναστατικό

ταλέντο  όπως  ηταν, συνεχίζει την ζωη του στην Ευρώπη  πηγαίνει στο Βερολίνο στην πηγή της φωτογραφίας και μετά πηγαίνει στο Παρίσι και στο Λονδίνο .

                                                                                                  Επιστρέφει  στη
                          Μυτιλήνη και στα 1899 άνοιξε το πρώτο  φωτογραφείο  στην οδό Μητροπόλεως
με  τον διάσημο  φωτογράφο  της  εποχής Τσεχοσλοβάκο Φρίτσ.
    Τον Νοέμβριο του 1912  έρχεται ο Ελληνικός στρατός να απελευθερώσει  τη Λέσβο τότε  τον επισκέφθηκε  ο Πάυλος Κουντουριώτης  στο φωτογραφείο  του και του προτείνει  να φωτογραφίσει 
όλη την πολεμική εκστρατεία.  Πάντοτε προθυμος και ακούραστος άρχισε να ακολουθεί τον Ελληνικό
στρατό απο  την Λαγκάδα της Μυτιλήνης . Έλαβε μέρος και φωτογραφισε όλες τις πολεμικές  επιχειρήσεις με κίνδυνο να  σκοτωθει και  ακριβώς  στο ύψωμα  "Παρθένι" κοντά στην Ιερή  Μονή του Λειμώνα σώθηκε σαν θαύμα. Μέχρι  την τελευταία μέρα της εκστρατείας και της νικηφόρου επιστρφής του  Ελληνικού στρατού  στην  Επάνω Σκάλα φωτογράφιζε..
    Στα  1916 πηγαίνει στο Μπρούκλιν της Αμερικης και  άνοιξε φωτογραφείο.  Γρήγορα οι Λέσβιοι μετανάστες τον γνώρισαν και εβγαζαν αναμνηστικές  φωτογραφίες για να στέλνουν στην πατρίδα.
Το φωτογραφείο δεν σταμάτησε να φιλοξενεί και τους αργόσχολους Λέσβιους γιατί εκτός απ΄ τα
καλλιτεχνικά του χαρίσματα που είχε δεν του έλειπε ποτέ  το χιούμορ.  Μια μέρα τον επισκέφθηκαν για πρώτη φορά για να φωτογραφηθουν δυο Αγιασώτες ονομαζόμενοι "του ασχημέλ΄κι ο κινέζος "
κι από την ονομασία  που είχαν  συμπεράνει κανείς την μορφή τους.
                                                               Τα  παραπάνω  βιογραφικά  στοιχεία  ειναι  απο  το φωτογραφικό  λεύκωμα   Λεσβιακες  Φωτοσκιές        Μυτιλήνη   1982.

============================================================================

Πεζοναύτες  στο  Σίγρι  Λέσβου.   1912

Η  συγκέντρωση  της  απελευθέρωσης  1944